Kochani, bardzo przepraszam Was za moją nieobecność. :(
Oczywiście Mari, zawsze o Was pamiętam. Nie potrafiłabym zapomnieć o moich wspaniałych czytelnikach. :)
Po prostu nie jestem pewna czy kontynuować opowiadanie. Teraz, gdy to wszystko przemyślałam wydaje się być zbyt banalne. Do tego dochodzi brak weny + tworzenie nowego opowiadania ze znajomą, które niedługo będzie można przeczytać.
Po za tym złapałam wielkiego doła.
To opowiadanie naprawdę jest koszmarne.
Wiem, że to nie żadne wytłumaczenie, bo jak mogłam Was zostawić ? :(
Jeszcze raz bardzo Was przepraszam.
Ale jak na razie nie wiem kiedy pojawi się nowy rozdział.
W przyszłym tygodniu wyjeżdżam do Chorwacji, więc jeśli teraz nie będę miała weny, możliwe że rozdział pojawi się dopiero pod koniec wakacji.
Po za tym jutro postaram się nadrobić wszystkie wasze rozdziały, które jak dotąd nie zdążyłam przeczytać. :)
Do zobaczenia. :)
czwartek, 7 sierpnia 2014
sobota, 12 lipca 2014
Zwiastun
A oto kolejny zwiastun na mojego bloga. Mam nadzieję, że ten tym razem nie będzie zbytnio chaotyczny. Nie wiem jak Wam, ale mi się podoba. Może nie jest to efekt na jaki czekałam, ale w jakiś sposób jest ujmujący i przekazuje coś prawidłowego z mego opowiadania. :)
Następny rozdział pojawi się na początku przyszłego tygodnia. Dziękuję za waszą cierpliwość. Miłego oglądania ! :)
Następny rozdział pojawi się na początku przyszłego tygodnia. Dziękuję za waszą cierpliwość. Miłego oglądania ! :)
wtorek, 1 lipca 2014
Rozdział 3 część 2
I oto najdłuższy rozdział jaki kiedykolwiek tu wstawiłam. :) Przepraszam , że musieliście tak długo czekać, ale niestety z tym rozdziałem miałam wiele problemów, a nawet teraz nie jest on taki jak chciałam. Bynajmniej zapraszam do czytania i komentowania. :) Mam nadzieję, że wytrawacie do końca. :)
Rozluźniona pochylam się do ziemi, po czym lecę na plecy przygnieciona ciężarem drapieżnika. Cooper cicho posapuje opatulają mnie swym oddechem. Kocur składa delikatne, lecz wesołe przywitanie w formie liźnięcia, a ja roześmiana spycham go z ciała, po czym powoli wstaję otrzepując się z piasku. Cooper to tygrys o niespotykanych kolorach sierści. Wzory na futrze przeplatały się w białym oraz czarnym kolorze, a połączone z błękitno-szarymi oczami dają mu urodziwą przewagę nad zwierzętami płci żeńskiej. Cooper towarzyszy mi w każdej nocnej wyprawie, kiedy poluję na drobne zwierzątka oraz zbieram pyszne owoce. W jakimś sensie jest mym wiernym kompanem, a może nawet przyjacielem. Przy jego obecności czuję się niepokojąco bezpieczna, bo wiem, że nigdy nie pozwoli na zadawanie mi cierpienia, a jego ciepłe futro ochroni przed ogarniającym chłodem. Za to go wprost uwielbiam i po kilku latach nie potrafię nazywać go zwierzęciem. Jego dusza wydaje się być tak bardzo ludzka.
Cooper chwyta zębami skrawek mej bluzy, po czym ciągnie do przodu. A ja mu na to pozwalam. Wiem, że chce coś mi pokazać, dlatego po prostu idę za kocurem, co chwilę wtapiając dłonie w mięciutkie futerko.
Jak się później okazało miejscem, które chciał mi pokazać Cooper jest plaża pełna zdenerwowanych, ale roześmianych mieszkańców. Każdy z nich biega zaniepokojony i rozwiesza na drzewach kolorowe serpentyny, lampiony iskrzące się jaskrawi odcieniami pomarańczy oraz przestawiają stoły, w których wyrzeźbiono przepiękne, mityczne postacie przedstawiające greckich Bogów. Co dziwne społeczeństwo Hawai'i jest podzielone religijnie. Każdy z nas ma inne spostrzeżenie kulturowe. Połowa mieszkańców wierzy w jednego Władcę – Boga i jego syna Jezusa, jednak reszta uważa to za kolejne współczesne kłamstwo. Tacy ludzie wyznają religię politeistyczną, gdzie występuje wiele różnorodnych Bóstw. Jednak ja za bardzo się pogubiłam i staram podzielać chrześcijaństwo wraz z wierzącą w nie babcią.
Nagle z zamyśleń wyrwa mnie Stuart – nadzwyczaj entuzjastyczny człowiek o pulchnych kształtach i łysej głowie.
- Gwiazdko ! Nie ociągaj się tylko pomóż nam w przygotowaniach ! - Stuart to jedyny człowiek, który zwraca się do mnie w ten sposób.
Uważa, że swą postawą oraz wyglądem przypominam gwiazdy zawieszone w przestrzeni na tle różnobarwnego nieba, ale moja mleczna karnacja i złociste, sięgające do pasa włosy nie wskazują na nadnaturalne pochodzenie.
- Chłopcy tak długo Ciebie wyczekują.. Nie pozwól im czekać ! - wokół jego źrenic tańczą wesołe ogniki, a mnie ogarnia przyjemne ciepło. Takie uczucia zawsze towarzyszą mi, gdy przebywam w towarzystwie Stuarta. - Albo lepiej najpierw coś zjedz, bo jesteś blada, a twoje kości wprost przebijają się przez skórę – jego nadzwyczaj spuchnięte wargi rozciągają się w wielkim uśmiechu, gdy wyciąga palec i demonstracyjnie dźga mnie w policzki oraz brzuch.
Mimo wszystko nie mogę powstrzymać się od śmiechu, więc przestrzeń, powietrze zaczyna wypełniać się mym dźwięcznym chichotem. Dzięki niemu po raz pierwszy tego dnia czuję się beztrosko. Wszystkie lęki, obawy spływają po ciele, po czym giną w przestrzeni.
- Dziękuję, ale nie ma takiej potrzeby. Już dzisiaj jadłam.
- Czyżby na pewno ? Bo wyglądasz jak zmora.
- Naprawdę nie ma takiej potrzeby. To tylko skutki zmęczenia.
Niespodziewanie mężczyzna poważnieje, a z jego oczu znikają wesołe iskierki tańczące wokół źrenic.
- Ines nie powinnaś narażać swojego życia. W dżungli potrzebujemy coraz więcej młodych ludzi, inaczej na społeczeństwo ściągniemy wielkie niebezpieczeństwo. Tym razem to nie zabawa. W całej Ameryce lud zamiast stawać się liczniejszy, maleje, a my ponosimy tego skutki. Dlatego postępuj mądrze i nie daj się zwieść. Następnym razem nie będzie tak zabawnie – moja twarz wykrzywiła się w grymasie ukazujące zdziwienie, a ciało spowija strach. - Hmmm … chodź pomożesz mi przygotować łódki. Niedługo wypłyniemy na połów ryb.
Zmieszany próbuje zatuszować swe dziwaczne zachowanie powtórnym uśmiechem, po czym czmycha w kierunku pomostu kiwając dłonią. Oczywiście tym sposobem zachęca mnie do pójścia za nim, a ja zainteresowana jego wypowiedzią ruszam z Cooperem stopniowo zmniejszając powstałą między nami przestrzeń. Niedługo Stuart zaczyna opowiadać wesołe dowcipy, lecz nie zwracam na to uwagi. Myślami wciąż gnam do wcześniejszej rozmowy.
Wnioskując z jego wypowiedzi w Ameryce wciąż żyją ludzie, lecz niewielka, niewystarczająca ilość. Ale po co władcom więcej mieszkańców ? I jaki z nią związek ma nasza dżungla, która jest niemal oderwana od reszty świata ? Tak niemal, gdyż jej mała grupa przedstawicieli przebywa w Ameryce gromadząc konserwowane puszki z jedzeniem ( które są w stanie przetrwać w gorących promieniach słonecznych, co jest niemal niemożliwe ) różnorodną broń, leki i inne przedmioty ułatwiające życie. Po 6 miesiącach pracy wszystkie materiały lądują na statku, który kieruje się w stronę Hawai'i, gdzie zostawia wszystkie swoje '' znaleziska ''. Jest to nieziemsko trudna oraz niebezpieczna praca polegająca na ukrywaniu się przed wstrętną władzą Ameryki, dlatego w dzień przypływu organizujemy wesołe przyjęcia na plaży witając naszych wybawicieli, a dzisiaj nadszedł jeden z nich. Taki system działa od początku naszego usadowienia się w tropikach i jak na razie nas nie zawiódł. I miejmy nadzieję, że to nie nastąpi.
Dotarłszy do pomostu spotykam dziadka z Noahem stojących przed jedną z staroświeckich łódek. Stuart przyśpiesza energetycznie przy tym machając, a gdy znajduje się przy słupach chwyta zaskoczonego Noaha i okręca wokół swego ciała. Tej niezwykłej sytuacji towarzyszy jak najbardziej wesoły chichot oraz pokrzykiwania. To takie cudowne, że mój braciszek na swej drodze spotkał bezinteresownego, zabawnego, opiekuńczego mężczyznę, który w pewnym sensie jest w stanie cząstkowo zapełnić szpary powstałe w malutkim sercu. Na samą myśl o tym wpadam w trans harmonii i spokoju.
- Gwiazdko, choć tu do nas, nie obijaj się !
Nagle Stuart wyrywa mnie z doskonałego stanu. Przestraszona, a może zagubiona podbiegam do pali i staję wyprostowana przed rodziną, co wywołuje u nich nieprawdopodobny wybuch. Noah tarza się na pomoście, dziadek Ernesto krztusi się śliną pojawiającą się przy śmiechu , a Stuart ściska swe podbrzusze. Czy to co zrobiłam naprawdę jest aż tak bardzo śmieszne ? Takim zachowaniem jeszcze bardziej mnie zawstydzają. Rozumiem iż są w szampańskim nastroju dzięki dzisiejszemu świętu, ale to nie oznacza, że mogą pozwolić sobie na poniżanie ludzi. Na świecie naprawdę istnieją ważniejsze rzeczy, wartości od bezgranicznej zabawy.
Cała zaczerwieniona ukrywam twarz pod kapturem i wskakuję do uszykowanej łódki. Muszę w jakiś sposób odreagować, uspokoić oddech, pobudzone emocje, a najbardziej pomaga mi w tym ocean, morze, jeziora, po prostu woda. W transporcie znajduje się kilka wędek, paczuszka żywych przynęt oraz wiele wiader o różnej wielkości, barwie, czy głębokości. Tak się w nie wpatrując uświadamiam sobie, że są one odzwierciedleniem osobowości ludzi. Każda z nich posiada różnorodne głębokości uczuć, barwę emocji i cechę, która odróżnia je od innych dusz. Dziury w wiadrze symbolizują upadki, szramy – powstania, rysunek – kruchość nowo nabytych cech, zwyczajów, które łatwo jest się pozbyć, a kształt – siłę ludzką. Więc jakim wiadrem jestem ja ? Malutkim, całym podziurawionym, z wieloma obrazkami. Oto czym się stałam. Żałosnym wiaderkiem bez żadnego wyobrażenia przyszłości, stworzonym, by zostać porzuconym w głębi oceanu, gdzie umrę w męczarniach i cierpieniach pozostawiona na pastwę losu.
Odwracając się w stronę pomostu dostrzegam wskakującego do mej łódki Noaha.
- Jeśli chcesz łowić ryby, to oczywiście musisz płynąć ze mną – szelmowski uśmiech nadal nie opuszczał jego warg.
- Ale … ale ja nie ..
- Oj już przestań. Pozwól chłopakowi się rozerwać – w naszą stronę człapie zaczerwieniony Stuart. Pewnie jeszcze nie może pozbierać się do normalnego stanu, po wybuchu śmiechu.
Rozkojarzona już nawet nie próbuję im wyjaśnić, że tak naprawdę nie mam ochoty łowić ryb, gdy moje spojrzenie pada na twarz brata. Przecież dzisiaj świętujemy, więc dlaczego miałabym nie pozwolić mu na chwilę odpoczynku ?
- Niech będzie. Ale masz byś spokojny.
Noah z roztargnieniem kiwa głową.
Dziadek Ernesto podchodzi, by w skrócie wyjaśnić mi jak posługiwać się wędką oraz podpowiedzieć w którym kierunku oceanu najlepiej się kierować.
- Zaraz. To Wy nie płyniecie z nami ? - wsłuchana w spokojny głos dziadka, dopiero po chwili orientuję się dlaczego podarowuje mi takie rady.
- Niestety nie. Musimy zabrać się za dokończenie wcześniejszych prac, ale jestem pewien, że dacie sobie radę – uśmiechnięty składa pocałunek na moim czole, po czym powtarza tą czynność u Noaha.
Zadowolony dziadek wraz z Stuartem uwalniają łódź i popychają ją w głąb morza, a ja szybko siadam, po czym podnoszę wiosła. To dzięki nim będziemy mogli dopłynąć w bardziej oddalony skrawek wody. Mężczyźni przez chwilę stoją, machając na pomoście, a następnie oddalają się wraz z Coorem by ukończyć swą pracę.
- Tak się cieszę Ines. Nareście mogę być tylko z Tobą ! - wesoły niemal podskakuje na swej ławce.
- Spokojnie. Jeszcze się przewrócimy. - rozśmieszona popycham go lekko na miejsce. - Ja też się bardzo cieszę. Już dawno nie rozmawialiśmy tak bardziej zwyczajnie. Powiedz jak tam Twoi koledzy?
- W porządku. Ostatnio Olaf zaczął bardzo się przechwalać, to chłopaki rzucili w niego błotem, żeby się uspokoił. Tylko, że to nic nie dało. Nawet jakbyśmy go utopili to nie zamknął by tej swojej jadaczki.
- Noah ! Nie można się tak wyrażać – wzburzona zwracam mu uwagę. Nade wszystko pilnuję, by mój brat stał się wykształconym człowiekiem, ale rówieśnicy uczą go coraz to gorszych słów.
- Przepraszam, ale taka jest prawda – speszony drapie się po policzku, co jest jego charakterystycznym znakiem, gdy się denerwuje, lecz zaraz potem siedzi rozpromieniony. - Wiesz ostatnio mama Austina, tego ośmioletniego, nauczyła nas nowej gry. To jest chowany. Jeden z uczestników odlicza do dziesięciu i zamyka przy tym oczy, a w tym czasie reszta chowa się w różnych kryjówkach. Gdy chłopak przestanie liczyć idzie szukać kolegów, a ten którego znajdzie pierwszego będzie liczyć przy następnej zabawie. To wspaniała gra. Bardzo mi się podoba.
- Bardzo się cieszę. A jak z Twoją piłką ?
- W porządku, a ty znasz jakieś zabawy ?
Zbita z tropu i zawstydzona sprzecznie tylko poruszam głową. Mi nie dane było przeżyć wesołe dzieciństwo wśród zabaw oraz dzieci. Nagle otacza nas bardzo denerwująca, namacalna cisza, której nikt nie śmie przerwać. Siedzimy nią otoczeni dopóki Noah się nie odzywa.
- Ines, czy mogę zadać Ci jedno pytanie ? - zaczerwiony opuszcza wzrok na swe dłonie i nie pozwala zaglądnąć w swe błyszczące, zielone oczy.
- Oczywiście. O co chodzi ? - uśmiechnięta głaszczę go po dłoniach chcąc dodać mu otuchy.
- Czy … kiedyś się … zakochałaś ?
- Hmm … nie miałam czasu na takie … sprawy. - teraz to ja zdegustowana odwracam wzrok.
- Ale dlaczego ? W dżungli jest mnóstwo chłopców. Czy oni są wredni ? Dlatego Ci się nie podobają?
- To nie tak. Wszyscy są naprawdę sympatyczni, ale miłość polega na czymś innym. Nie można szukać jej na siłę. Ona zakrada się do serc człowieka niespodziewanie, a my nawet nie potrafimy powiedzieć kiedy to się stało. To magiczne uczucie, które nie opuści Ciebie do końca życia, nawet gdy miałoby trwać wieczność. A ja jak na razie jej nie doznałam.
- Tak jak ja kocham Ciebie, a ty mnie ?
- To prawda. Tylko, że to jest inny rodzaj miłość. Ta polega na … - nagle mą odpowiedz zagłusza grzmot, a Noah gwałtownie chwyta mą dłoń.
- Ines. Zawracaj. Szybko. Nadchodzi. To nie możliwe, ale prawdziwe. Sztorm. Niedługo się zjawi.
Jego słowa do mnie nie docierają. Ręce zaczynają szybciej wiosłować w stronę wysp, ale umysł zostaje nienaruszony. Jakby wizja Noaha w ogóle nie nadeszła. Może to i lepiej. Dzięki temu przez dłuższy czas nie będę w stanie dojrzeć jak bliska jest nasza klęska. Na wyspę dotrzemy dopiero po godzinie, a sztorm zdaje się nas doganiać.
- Ines ! Nałóż kamizelkę ! Szybko ! - gwałtowny krzyk Noaha wyrywa mnie z otępia.
Dopiero wtedy dostrzegam ciemne chmury zasnuwające niebo i charakterystyczny dźwięk dla błyskawic. Szybko wyciągam dłoń, by przyjąć kamizelkę, lecz robię to za późno. Łódkę okrywa niewyobrażalnie wielka fala, która pochłania całą jej zawartość. Noaha także.
Dostrzegam go, gdy do mych uszu dociera przerażający pisk. Chłopiec co chwilę zanurza się w otchłani, a ja patrzę na jego śmierć otępiona. Fale przyniosły ze sobą słony zapach oceanu, który orzeźwia zmysły. I bardzo jej za to dziękuję. Gdyby nie ona siedziałabym bezwładna, a tak szybko wskakuję do wody. A może zostaję zepchnięta ? Nie mam pojęcia. Teraz mą głowę zasnuwa myśl, by uratować Noaha.
Fale są bardzo gwałtowne, a z czasem przybierają na sile. Próbując dotrzeć do brata co chwilę zostaję zepchnięta w głąb czeluści, ale się nie poddaję. Nie teraz. Płynę powoli przybliżając się do Noaha, gdy do moich nozdrzy dociera trujący zapach.
Coś się pali.
To łódka. Najprawdopodobniej błyskawica trafiła w drewno, przez co cała stanęła w płomieniach. Pozbawiając nas jedynej możliwości ucieczki. To koniec. Nigdy nie wydostaniemy się na plażę. Jednak myśl, że tutaj nadejdzie nas koniec jest przerażająca. To nie tak miało się odbywać. Noah powinien dorosnąć otoczony miłymi wspomnieniami, a następnie odnaleźć miłość. Miłość swego życia i przy niej umrzeć bezpiecznie oraz staro. Ale takie zakończenie nie było mu pisane.
Nagle przede mną wyrasta ogromna, pieniąca się fala, która pochwyta nas w swe czeluści i gasi pozostałości pożaru. Zimno oceanu momentalnie rozlewa się na całe ciało, przez co kończyny stają się bezwładne. Każda komórka staje się niepotrzebna, zepsuta i powoli opuszcza zesztywniałe ciało. Jedynie umysł zostaje nienaruszony. To do niego uciekają niewyobrażalne myśli, gdzie splatają się w wielką kluchę i tylko niektóre z nich potrafią wyzwolić się z supłów. A są to ostatnie myśli mojego życia.
'' Dziękuję Boże za wszystkich ludzi, których pozwoliłeś mi spotkać. To dzięki nim moje życie nabrało sensu, a ja nie poległam w walce z swym zatrutym umysłem. Dziękuję za Noaha. Za jego miłość i poświęcenie. Proszę byś potraktował go ulgowo, byś podarował mu jeszcze kilka chwil życia. Ale tych szczęśliwszych, przepełnionych bezpieczeństwem i beztroską. Dziękuję za cudowną rodzinę. Za Dziadków, Allie oraz Stuarta. Przekaż im, że bardzo ich szanuję i podziwiam, że nigdy nie zwątpiłam w żadne słowo wypowiedziane z ich miękkich warg. A przede wszystkim dziękuję za życie i za Ciebie. Nadal nie wiem, czy jesteś prawdziwy, ale wierzę, że byś nas nie okłamał. Przepraszam za wszystkie kłopoty jakie spowodowałam. Teraz na pewno się poprawię. Ahh … i jeszcze przekaż tacie, że niedługo do niego przypłynę. Dziękuję za wszystko. ''
Po modlitwie następuje pustka, przerażająca nicość, którą zakłóca tylko nagły ból w tylnej czasze. To przez niego z mego ciała wydobywają się resztki boskiego, uzdrawiającego tlenu. Do organizmu przedostaje się chłodna, słona woda, która pozbawia mnie racjonalnego myślenia. Teraz zostałam z niczym. Straciłam niemal wszystko. Nawet skarb mego żałosnego życia.
Nawet Noaha.
Rozluźniona pochylam się do ziemi, po czym lecę na plecy przygnieciona ciężarem drapieżnika. Cooper cicho posapuje opatulają mnie swym oddechem. Kocur składa delikatne, lecz wesołe przywitanie w formie liźnięcia, a ja roześmiana spycham go z ciała, po czym powoli wstaję otrzepując się z piasku. Cooper to tygrys o niespotykanych kolorach sierści. Wzory na futrze przeplatały się w białym oraz czarnym kolorze, a połączone z błękitno-szarymi oczami dają mu urodziwą przewagę nad zwierzętami płci żeńskiej. Cooper towarzyszy mi w każdej nocnej wyprawie, kiedy poluję na drobne zwierzątka oraz zbieram pyszne owoce. W jakimś sensie jest mym wiernym kompanem, a może nawet przyjacielem. Przy jego obecności czuję się niepokojąco bezpieczna, bo wiem, że nigdy nie pozwoli na zadawanie mi cierpienia, a jego ciepłe futro ochroni przed ogarniającym chłodem. Za to go wprost uwielbiam i po kilku latach nie potrafię nazywać go zwierzęciem. Jego dusza wydaje się być tak bardzo ludzka.
Cooper chwyta zębami skrawek mej bluzy, po czym ciągnie do przodu. A ja mu na to pozwalam. Wiem, że chce coś mi pokazać, dlatego po prostu idę za kocurem, co chwilę wtapiając dłonie w mięciutkie futerko.
Jak się później okazało miejscem, które chciał mi pokazać Cooper jest plaża pełna zdenerwowanych, ale roześmianych mieszkańców. Każdy z nich biega zaniepokojony i rozwiesza na drzewach kolorowe serpentyny, lampiony iskrzące się jaskrawi odcieniami pomarańczy oraz przestawiają stoły, w których wyrzeźbiono przepiękne, mityczne postacie przedstawiające greckich Bogów. Co dziwne społeczeństwo Hawai'i jest podzielone religijnie. Każdy z nas ma inne spostrzeżenie kulturowe. Połowa mieszkańców wierzy w jednego Władcę – Boga i jego syna Jezusa, jednak reszta uważa to za kolejne współczesne kłamstwo. Tacy ludzie wyznają religię politeistyczną, gdzie występuje wiele różnorodnych Bóstw. Jednak ja za bardzo się pogubiłam i staram podzielać chrześcijaństwo wraz z wierzącą w nie babcią.
Nagle z zamyśleń wyrwa mnie Stuart – nadzwyczaj entuzjastyczny człowiek o pulchnych kształtach i łysej głowie.
- Gwiazdko ! Nie ociągaj się tylko pomóż nam w przygotowaniach ! - Stuart to jedyny człowiek, który zwraca się do mnie w ten sposób.
Uważa, że swą postawą oraz wyglądem przypominam gwiazdy zawieszone w przestrzeni na tle różnobarwnego nieba, ale moja mleczna karnacja i złociste, sięgające do pasa włosy nie wskazują na nadnaturalne pochodzenie.
- Chłopcy tak długo Ciebie wyczekują.. Nie pozwól im czekać ! - wokół jego źrenic tańczą wesołe ogniki, a mnie ogarnia przyjemne ciepło. Takie uczucia zawsze towarzyszą mi, gdy przebywam w towarzystwie Stuarta. - Albo lepiej najpierw coś zjedz, bo jesteś blada, a twoje kości wprost przebijają się przez skórę – jego nadzwyczaj spuchnięte wargi rozciągają się w wielkim uśmiechu, gdy wyciąga palec i demonstracyjnie dźga mnie w policzki oraz brzuch.
Mimo wszystko nie mogę powstrzymać się od śmiechu, więc przestrzeń, powietrze zaczyna wypełniać się mym dźwięcznym chichotem. Dzięki niemu po raz pierwszy tego dnia czuję się beztrosko. Wszystkie lęki, obawy spływają po ciele, po czym giną w przestrzeni.
- Dziękuję, ale nie ma takiej potrzeby. Już dzisiaj jadłam.
- Czyżby na pewno ? Bo wyglądasz jak zmora.
- Naprawdę nie ma takiej potrzeby. To tylko skutki zmęczenia.
Niespodziewanie mężczyzna poważnieje, a z jego oczu znikają wesołe iskierki tańczące wokół źrenic.
- Ines nie powinnaś narażać swojego życia. W dżungli potrzebujemy coraz więcej młodych ludzi, inaczej na społeczeństwo ściągniemy wielkie niebezpieczeństwo. Tym razem to nie zabawa. W całej Ameryce lud zamiast stawać się liczniejszy, maleje, a my ponosimy tego skutki. Dlatego postępuj mądrze i nie daj się zwieść. Następnym razem nie będzie tak zabawnie – moja twarz wykrzywiła się w grymasie ukazujące zdziwienie, a ciało spowija strach. - Hmmm … chodź pomożesz mi przygotować łódki. Niedługo wypłyniemy na połów ryb.
Zmieszany próbuje zatuszować swe dziwaczne zachowanie powtórnym uśmiechem, po czym czmycha w kierunku pomostu kiwając dłonią. Oczywiście tym sposobem zachęca mnie do pójścia za nim, a ja zainteresowana jego wypowiedzią ruszam z Cooperem stopniowo zmniejszając powstałą między nami przestrzeń. Niedługo Stuart zaczyna opowiadać wesołe dowcipy, lecz nie zwracam na to uwagi. Myślami wciąż gnam do wcześniejszej rozmowy.
Wnioskując z jego wypowiedzi w Ameryce wciąż żyją ludzie, lecz niewielka, niewystarczająca ilość. Ale po co władcom więcej mieszkańców ? I jaki z nią związek ma nasza dżungla, która jest niemal oderwana od reszty świata ? Tak niemal, gdyż jej mała grupa przedstawicieli przebywa w Ameryce gromadząc konserwowane puszki z jedzeniem ( które są w stanie przetrwać w gorących promieniach słonecznych, co jest niemal niemożliwe ) różnorodną broń, leki i inne przedmioty ułatwiające życie. Po 6 miesiącach pracy wszystkie materiały lądują na statku, który kieruje się w stronę Hawai'i, gdzie zostawia wszystkie swoje '' znaleziska ''. Jest to nieziemsko trudna oraz niebezpieczna praca polegająca na ukrywaniu się przed wstrętną władzą Ameryki, dlatego w dzień przypływu organizujemy wesołe przyjęcia na plaży witając naszych wybawicieli, a dzisiaj nadszedł jeden z nich. Taki system działa od początku naszego usadowienia się w tropikach i jak na razie nas nie zawiódł. I miejmy nadzieję, że to nie nastąpi.
Dotarłszy do pomostu spotykam dziadka z Noahem stojących przed jedną z staroświeckich łódek. Stuart przyśpiesza energetycznie przy tym machając, a gdy znajduje się przy słupach chwyta zaskoczonego Noaha i okręca wokół swego ciała. Tej niezwykłej sytuacji towarzyszy jak najbardziej wesoły chichot oraz pokrzykiwania. To takie cudowne, że mój braciszek na swej drodze spotkał bezinteresownego, zabawnego, opiekuńczego mężczyznę, który w pewnym sensie jest w stanie cząstkowo zapełnić szpary powstałe w malutkim sercu. Na samą myśl o tym wpadam w trans harmonii i spokoju.
- Gwiazdko, choć tu do nas, nie obijaj się !
Nagle Stuart wyrywa mnie z doskonałego stanu. Przestraszona, a może zagubiona podbiegam do pali i staję wyprostowana przed rodziną, co wywołuje u nich nieprawdopodobny wybuch. Noah tarza się na pomoście, dziadek Ernesto krztusi się śliną pojawiającą się przy śmiechu , a Stuart ściska swe podbrzusze. Czy to co zrobiłam naprawdę jest aż tak bardzo śmieszne ? Takim zachowaniem jeszcze bardziej mnie zawstydzają. Rozumiem iż są w szampańskim nastroju dzięki dzisiejszemu świętu, ale to nie oznacza, że mogą pozwolić sobie na poniżanie ludzi. Na świecie naprawdę istnieją ważniejsze rzeczy, wartości od bezgranicznej zabawy.
Cała zaczerwieniona ukrywam twarz pod kapturem i wskakuję do uszykowanej łódki. Muszę w jakiś sposób odreagować, uspokoić oddech, pobudzone emocje, a najbardziej pomaga mi w tym ocean, morze, jeziora, po prostu woda. W transporcie znajduje się kilka wędek, paczuszka żywych przynęt oraz wiele wiader o różnej wielkości, barwie, czy głębokości. Tak się w nie wpatrując uświadamiam sobie, że są one odzwierciedleniem osobowości ludzi. Każda z nich posiada różnorodne głębokości uczuć, barwę emocji i cechę, która odróżnia je od innych dusz. Dziury w wiadrze symbolizują upadki, szramy – powstania, rysunek – kruchość nowo nabytych cech, zwyczajów, które łatwo jest się pozbyć, a kształt – siłę ludzką. Więc jakim wiadrem jestem ja ? Malutkim, całym podziurawionym, z wieloma obrazkami. Oto czym się stałam. Żałosnym wiaderkiem bez żadnego wyobrażenia przyszłości, stworzonym, by zostać porzuconym w głębi oceanu, gdzie umrę w męczarniach i cierpieniach pozostawiona na pastwę losu.
Odwracając się w stronę pomostu dostrzegam wskakującego do mej łódki Noaha.
- Jeśli chcesz łowić ryby, to oczywiście musisz płynąć ze mną – szelmowski uśmiech nadal nie opuszczał jego warg.
- Ale … ale ja nie ..
- Oj już przestań. Pozwól chłopakowi się rozerwać – w naszą stronę człapie zaczerwieniony Stuart. Pewnie jeszcze nie może pozbierać się do normalnego stanu, po wybuchu śmiechu.
Rozkojarzona już nawet nie próbuję im wyjaśnić, że tak naprawdę nie mam ochoty łowić ryb, gdy moje spojrzenie pada na twarz brata. Przecież dzisiaj świętujemy, więc dlaczego miałabym nie pozwolić mu na chwilę odpoczynku ?
- Niech będzie. Ale masz byś spokojny.
Noah z roztargnieniem kiwa głową.
Dziadek Ernesto podchodzi, by w skrócie wyjaśnić mi jak posługiwać się wędką oraz podpowiedzieć w którym kierunku oceanu najlepiej się kierować.
- Zaraz. To Wy nie płyniecie z nami ? - wsłuchana w spokojny głos dziadka, dopiero po chwili orientuję się dlaczego podarowuje mi takie rady.
- Niestety nie. Musimy zabrać się za dokończenie wcześniejszych prac, ale jestem pewien, że dacie sobie radę – uśmiechnięty składa pocałunek na moim czole, po czym powtarza tą czynność u Noaha.
Zadowolony dziadek wraz z Stuartem uwalniają łódź i popychają ją w głąb morza, a ja szybko siadam, po czym podnoszę wiosła. To dzięki nim będziemy mogli dopłynąć w bardziej oddalony skrawek wody. Mężczyźni przez chwilę stoją, machając na pomoście, a następnie oddalają się wraz z Coorem by ukończyć swą pracę.
- Tak się cieszę Ines. Nareście mogę być tylko z Tobą ! - wesoły niemal podskakuje na swej ławce.
- Spokojnie. Jeszcze się przewrócimy. - rozśmieszona popycham go lekko na miejsce. - Ja też się bardzo cieszę. Już dawno nie rozmawialiśmy tak bardziej zwyczajnie. Powiedz jak tam Twoi koledzy?
- W porządku. Ostatnio Olaf zaczął bardzo się przechwalać, to chłopaki rzucili w niego błotem, żeby się uspokoił. Tylko, że to nic nie dało. Nawet jakbyśmy go utopili to nie zamknął by tej swojej jadaczki.
- Noah ! Nie można się tak wyrażać – wzburzona zwracam mu uwagę. Nade wszystko pilnuję, by mój brat stał się wykształconym człowiekiem, ale rówieśnicy uczą go coraz to gorszych słów.
- Przepraszam, ale taka jest prawda – speszony drapie się po policzku, co jest jego charakterystycznym znakiem, gdy się denerwuje, lecz zaraz potem siedzi rozpromieniony. - Wiesz ostatnio mama Austina, tego ośmioletniego, nauczyła nas nowej gry. To jest chowany. Jeden z uczestników odlicza do dziesięciu i zamyka przy tym oczy, a w tym czasie reszta chowa się w różnych kryjówkach. Gdy chłopak przestanie liczyć idzie szukać kolegów, a ten którego znajdzie pierwszego będzie liczyć przy następnej zabawie. To wspaniała gra. Bardzo mi się podoba.
- Bardzo się cieszę. A jak z Twoją piłką ?
- W porządku, a ty znasz jakieś zabawy ?
Zbita z tropu i zawstydzona sprzecznie tylko poruszam głową. Mi nie dane było przeżyć wesołe dzieciństwo wśród zabaw oraz dzieci. Nagle otacza nas bardzo denerwująca, namacalna cisza, której nikt nie śmie przerwać. Siedzimy nią otoczeni dopóki Noah się nie odzywa.
- Ines, czy mogę zadać Ci jedno pytanie ? - zaczerwiony opuszcza wzrok na swe dłonie i nie pozwala zaglądnąć w swe błyszczące, zielone oczy.
- Oczywiście. O co chodzi ? - uśmiechnięta głaszczę go po dłoniach chcąc dodać mu otuchy.
- Czy … kiedyś się … zakochałaś ?
- Hmm … nie miałam czasu na takie … sprawy. - teraz to ja zdegustowana odwracam wzrok.
- Ale dlaczego ? W dżungli jest mnóstwo chłopców. Czy oni są wredni ? Dlatego Ci się nie podobają?
- To nie tak. Wszyscy są naprawdę sympatyczni, ale miłość polega na czymś innym. Nie można szukać jej na siłę. Ona zakrada się do serc człowieka niespodziewanie, a my nawet nie potrafimy powiedzieć kiedy to się stało. To magiczne uczucie, które nie opuści Ciebie do końca życia, nawet gdy miałoby trwać wieczność. A ja jak na razie jej nie doznałam.
- Tak jak ja kocham Ciebie, a ty mnie ?
- To prawda. Tylko, że to jest inny rodzaj miłość. Ta polega na … - nagle mą odpowiedz zagłusza grzmot, a Noah gwałtownie chwyta mą dłoń.
- Ines. Zawracaj. Szybko. Nadchodzi. To nie możliwe, ale prawdziwe. Sztorm. Niedługo się zjawi.
Jego słowa do mnie nie docierają. Ręce zaczynają szybciej wiosłować w stronę wysp, ale umysł zostaje nienaruszony. Jakby wizja Noaha w ogóle nie nadeszła. Może to i lepiej. Dzięki temu przez dłuższy czas nie będę w stanie dojrzeć jak bliska jest nasza klęska. Na wyspę dotrzemy dopiero po godzinie, a sztorm zdaje się nas doganiać.
- Ines ! Nałóż kamizelkę ! Szybko ! - gwałtowny krzyk Noaha wyrywa mnie z otępia.
Dopiero wtedy dostrzegam ciemne chmury zasnuwające niebo i charakterystyczny dźwięk dla błyskawic. Szybko wyciągam dłoń, by przyjąć kamizelkę, lecz robię to za późno. Łódkę okrywa niewyobrażalnie wielka fala, która pochłania całą jej zawartość. Noaha także.
Dostrzegam go, gdy do mych uszu dociera przerażający pisk. Chłopiec co chwilę zanurza się w otchłani, a ja patrzę na jego śmierć otępiona. Fale przyniosły ze sobą słony zapach oceanu, który orzeźwia zmysły. I bardzo jej za to dziękuję. Gdyby nie ona siedziałabym bezwładna, a tak szybko wskakuję do wody. A może zostaję zepchnięta ? Nie mam pojęcia. Teraz mą głowę zasnuwa myśl, by uratować Noaha.
Fale są bardzo gwałtowne, a z czasem przybierają na sile. Próbując dotrzeć do brata co chwilę zostaję zepchnięta w głąb czeluści, ale się nie poddaję. Nie teraz. Płynę powoli przybliżając się do Noaha, gdy do moich nozdrzy dociera trujący zapach.
Coś się pali.
To łódka. Najprawdopodobniej błyskawica trafiła w drewno, przez co cała stanęła w płomieniach. Pozbawiając nas jedynej możliwości ucieczki. To koniec. Nigdy nie wydostaniemy się na plażę. Jednak myśl, że tutaj nadejdzie nas koniec jest przerażająca. To nie tak miało się odbywać. Noah powinien dorosnąć otoczony miłymi wspomnieniami, a następnie odnaleźć miłość. Miłość swego życia i przy niej umrzeć bezpiecznie oraz staro. Ale takie zakończenie nie było mu pisane.
Nagle przede mną wyrasta ogromna, pieniąca się fala, która pochwyta nas w swe czeluści i gasi pozostałości pożaru. Zimno oceanu momentalnie rozlewa się na całe ciało, przez co kończyny stają się bezwładne. Każda komórka staje się niepotrzebna, zepsuta i powoli opuszcza zesztywniałe ciało. Jedynie umysł zostaje nienaruszony. To do niego uciekają niewyobrażalne myśli, gdzie splatają się w wielką kluchę i tylko niektóre z nich potrafią wyzwolić się z supłów. A są to ostatnie myśli mojego życia.
'' Dziękuję Boże za wszystkich ludzi, których pozwoliłeś mi spotkać. To dzięki nim moje życie nabrało sensu, a ja nie poległam w walce z swym zatrutym umysłem. Dziękuję za Noaha. Za jego miłość i poświęcenie. Proszę byś potraktował go ulgowo, byś podarował mu jeszcze kilka chwil życia. Ale tych szczęśliwszych, przepełnionych bezpieczeństwem i beztroską. Dziękuję za cudowną rodzinę. Za Dziadków, Allie oraz Stuarta. Przekaż im, że bardzo ich szanuję i podziwiam, że nigdy nie zwątpiłam w żadne słowo wypowiedziane z ich miękkich warg. A przede wszystkim dziękuję za życie i za Ciebie. Nadal nie wiem, czy jesteś prawdziwy, ale wierzę, że byś nas nie okłamał. Przepraszam za wszystkie kłopoty jakie spowodowałam. Teraz na pewno się poprawię. Ahh … i jeszcze przekaż tacie, że niedługo do niego przypłynę. Dziękuję za wszystko. ''
Po modlitwie następuje pustka, przerażająca nicość, którą zakłóca tylko nagły ból w tylnej czasze. To przez niego z mego ciała wydobywają się resztki boskiego, uzdrawiającego tlenu. Do organizmu przedostaje się chłodna, słona woda, która pozbawia mnie racjonalnego myślenia. Teraz zostałam z niczym. Straciłam niemal wszystko. Nawet skarb mego żałosnego życia.
Nawet Noaha.
wtorek, 24 czerwca 2014
Uwaga !
witam wszystkich. :)
chciałabym poinformować Was, że w mym blogu niestety ( a może stety ) znów zaszła wielka zmiana. od razu przepraszam, gdyż na pewno strasznie Wam namieszam, a co dopiero po wcześniejszym poście.
tak więc zdecydowałam, że opowiadanie będę publikowała na tym starym blogu, bo recenzje zostały przeniesione tutaj ---> lustrzananadzieja. nowy blog założyłam z pewną wspaniałą bloggerką i razem będziemy publikować różnorodne recenzje książek, przez co znajdziecie ich niedługo naprawdę wiele.
zapraszam do obserwowania i proszę, by chętni zrobiliby to jak najszybciej, bo jak wiem może ta myśl może szybko się zagubić. :)
pozdrawiam, Healy.
chciałabym poinformować Was, że w mym blogu niestety ( a może stety ) znów zaszła wielka zmiana. od razu przepraszam, gdyż na pewno strasznie Wam namieszam, a co dopiero po wcześniejszym poście.
tak więc zdecydowałam, że opowiadanie będę publikowała na tym starym blogu, bo recenzje zostały przeniesione tutaj ---> lustrzananadzieja. nowy blog założyłam z pewną wspaniałą bloggerką i razem będziemy publikować różnorodne recenzje książek, przez co znajdziecie ich niedługo naprawdę wiele.
zapraszam do obserwowania i proszę, by chętni zrobiliby to jak najszybciej, bo jak wiem może ta myśl może szybko się zagubić. :)
pozdrawiam, Healy.
poniedziałek, 2 czerwca 2014
Rozdział 3 część 1
Chciałabym Was przeprosić, ponieważ troszkę zaniedbałam bloga, a przede wszystkim opowiadanie. Mam w planach do zrecenzowania 3 książki, które już przeczytałam, lecz nie wiem czy mi się to uda zrobić jak najszybciej. Właśnie dzisiaj dostałam szlaban na komputer, który bd. trwać chyba z 2 tygodnie, więc wstąpię tu jak uda mi się go '' wyszarpnąć ''.
Obiecałam, że ten rozdział będzie pełen akcji ... no niestety za wiele jej nie ma, bo nie zdążę napisać dzisiaj do niego końcówki ( szlaban ), dlatego 3 rozdział podzieliłam na 2 części. W tej ostatniej na pewno spowije Was groza. Bynajmniej będzie wielki zwrot akcji, wręcz kluczowe wydarzenia. No więc, jeszcze raz przepraszam i miłego czytania. :)
Następnego dnia budzę się o południu. Jednak w salonie przebywam sama, co jest wielką niespodzianką. Zazwyczaj o tej porze czekają pielęgniarki chcące zbadać mnie po raz setny, lub dziadkowie pragnący utrzymać się w przekonaniu, że moje płuca jeszcze potrafią czerpać tlen. Jednak nikt nie chce mnie pocieszyć. Nikt nie przychodzi, by zadać mi pytanie płynące wprost z głębi serca. Oprócz rodziny nie mam nikogo kto chciałby się o mnie zatroszczyć. Nie posiadam przyjaciół. Nawet nie spotkałam nikogo kto pragnął by nim być.
Przez całe życie tkwiłam w domu wysłuchując oszczerstw, jakimi obrzucała mnie matka. Mieszkanie opuszczałam tylko gdy musiałam pójść do szkoły, a nie zdarzało się to często. Niekiedy znajdowałam się w tak podłym stanie, że potrafiłam tylko doczłapać do schowka na buty i siedzieć w nim przez kilka dni. Bez picia. Bez wody. Bez kontaktu z rzeczywistością. Zupełnie sama. Czekałam na przyjazd taty z wyjazdu. Gdy znajdował się w domu zawoził mnie do dziadków, gdzie mogłam zregenerować siły. Lecz chwile wolności zawsze musiały się skończyć.
Wracałam do mieszkania, po czym mama od początku zaczynała rzucać we mnie talerzami i każdym szklanym przedmiotem, który miała pod ręką. Stojąc pod ścianą nie mogłam nawet drgnąć. Wtedy zawsze pragnęłam rozsypać się na miliony kawałeczków, jak przyrządy leżące obok mego ciała. Takie cierpienie musiałam znosić 20 dni w miesiącu. Każdym miesiącu mojego życia. W te 20 dni zawsze pełniłam rolę jej zabawki, która przestraszona groźbami nigdy nie wychodziła z domu, aby się pobawić, tylko obserwowała dzieci przez zakute w kraty okno. I tak przebiegało moje dzieciństwo. Później doszła opieka nad Noahem oraz bronienie go przed koszmarem naszego marnego, żałosnego życia. Z jednej strony cieszę się, że mama nie przeżyła. Przynajmniej teraz możemy rozkoszować się szczęściem oraz spokojem.
Wstaję ostrożnie poruszając ciałem, gdyż wciąż przetaczają się przez nie spazmy ogromnego i dotkliwego bólu. Połykam tabletki pozostawione na stoliku, a następnie maszeruję do wiadra z wodą, w celu pozbycia się z ciała zimnego, lepkiego potu. W ziemiach dżungli nie wybudowano kanałów, przez co jesteśmy pozbawieni luksusów. Jeszcze kilka lat temu dla wszystkich mieszkańców tego miejsca, byłoby to wręcz niesmaczne i banalne, ale teraz jest to dla nas codziennością. Jednak, aby zachować jakiekolwiek oznaki człowieczeństwa pozwoliliśmy sobie na zgromadzenie dość sporego zbioru różnorodnych mydełek i olejków, które właśnie wlewam do miski. Ucieszona niesamowitym zapachem róż, fiołków i wanilii szybko ściągam krepujące ubrania, po czym wskakuję do wody. Od zawsze lubiłam się kąpać. To takie przyjemne doznanie. Człowiek uzyskuje chwilę spokoju, której towarzyszy intensywny zapach oraz uspakajające podrygiwania wody. Wszystkie złe odczucia, wątpliwości spływają do ciemnej otchłani, a Ty dryfujesz czysta duchowo, jak i fizycznie. Tak, to na pewno jedno z moich ulubionych czynności.
Po kilkudziesięciu minutach wychodzę z brudnej cieczy i suszę się małym, żałosnym ręcznikiem. Następnie na nogi wciągam krótkie, ciemne spodenki oraz wygodne, skórzane botki. Przez głowę wkładam krótką, jasną bluzeczkę bez rękawów, po czym przykrywam ją zieloną bluzą. Gotowa schodzę po drewnianej drabinie, lekko kołyszącej się na boki po przyjęciu na siebie mego ciężaru, po czym kieruję się w stronę plaży otaczającej wielki, turkusowy ocean. Po drodze rozglądam się, w poszukiwaniu sąsiadów, lecz nie wyczuwam niczyjej obecności. To dziwne, wręcz przerażające. Po raz pierwszy znajduję się wręcz w pustej dżungli, otoczoną melancholijną ciszą. Czyżby to możliwe ? Czy to pora ataku ? Ale dziadkowie na pewno poinformowali by mnie o niebezpieczeństwie i zabrali do skalnych skrypt. To wręcz niemożliwe.
Moje rozmyślanie zagłuszył głośny szelest, dobiegający z przerażająco bliskiej odległości. W jednej chwili strach ogarnął me ciało i dusząc swymi potwornymi mackami, nie pozwolił wykonać jakiegokolwiek ruchu. Złowrogie stwierdzenia powoli zagnieżdżały się w umyśle, a poszarpane myśli nie pozwoliły na koncentrację. Po kliku długich minutach szelest znów rozległ się w przestrzeni, tym razem bliżej oraz głośniej niż wcześniej. Pragnienie pokonało wszechogarniający strach i pozwoliło mi podejść, cichutko stąpając, przed krzaki. Zbliżając się do zarośli zauważyłam błysk niebiesko-szarych oczu, który pozwolił mi zrozumieć kto był moim przerażającym potworem.
Obiecałam, że ten rozdział będzie pełen akcji ... no niestety za wiele jej nie ma, bo nie zdążę napisać dzisiaj do niego końcówki ( szlaban ), dlatego 3 rozdział podzieliłam na 2 części. W tej ostatniej na pewno spowije Was groza. Bynajmniej będzie wielki zwrot akcji, wręcz kluczowe wydarzenia. No więc, jeszcze raz przepraszam i miłego czytania. :)
Następnego dnia budzę się o południu. Jednak w salonie przebywam sama, co jest wielką niespodzianką. Zazwyczaj o tej porze czekają pielęgniarki chcące zbadać mnie po raz setny, lub dziadkowie pragnący utrzymać się w przekonaniu, że moje płuca jeszcze potrafią czerpać tlen. Jednak nikt nie chce mnie pocieszyć. Nikt nie przychodzi, by zadać mi pytanie płynące wprost z głębi serca. Oprócz rodziny nie mam nikogo kto chciałby się o mnie zatroszczyć. Nie posiadam przyjaciół. Nawet nie spotkałam nikogo kto pragnął by nim być.
Przez całe życie tkwiłam w domu wysłuchując oszczerstw, jakimi obrzucała mnie matka. Mieszkanie opuszczałam tylko gdy musiałam pójść do szkoły, a nie zdarzało się to często. Niekiedy znajdowałam się w tak podłym stanie, że potrafiłam tylko doczłapać do schowka na buty i siedzieć w nim przez kilka dni. Bez picia. Bez wody. Bez kontaktu z rzeczywistością. Zupełnie sama. Czekałam na przyjazd taty z wyjazdu. Gdy znajdował się w domu zawoził mnie do dziadków, gdzie mogłam zregenerować siły. Lecz chwile wolności zawsze musiały się skończyć.
Wracałam do mieszkania, po czym mama od początku zaczynała rzucać we mnie talerzami i każdym szklanym przedmiotem, który miała pod ręką. Stojąc pod ścianą nie mogłam nawet drgnąć. Wtedy zawsze pragnęłam rozsypać się na miliony kawałeczków, jak przyrządy leżące obok mego ciała. Takie cierpienie musiałam znosić 20 dni w miesiącu. Każdym miesiącu mojego życia. W te 20 dni zawsze pełniłam rolę jej zabawki, która przestraszona groźbami nigdy nie wychodziła z domu, aby się pobawić, tylko obserwowała dzieci przez zakute w kraty okno. I tak przebiegało moje dzieciństwo. Później doszła opieka nad Noahem oraz bronienie go przed koszmarem naszego marnego, żałosnego życia. Z jednej strony cieszę się, że mama nie przeżyła. Przynajmniej teraz możemy rozkoszować się szczęściem oraz spokojem.
Wstaję ostrożnie poruszając ciałem, gdyż wciąż przetaczają się przez nie spazmy ogromnego i dotkliwego bólu. Połykam tabletki pozostawione na stoliku, a następnie maszeruję do wiadra z wodą, w celu pozbycia się z ciała zimnego, lepkiego potu. W ziemiach dżungli nie wybudowano kanałów, przez co jesteśmy pozbawieni luksusów. Jeszcze kilka lat temu dla wszystkich mieszkańców tego miejsca, byłoby to wręcz niesmaczne i banalne, ale teraz jest to dla nas codziennością. Jednak, aby zachować jakiekolwiek oznaki człowieczeństwa pozwoliliśmy sobie na zgromadzenie dość sporego zbioru różnorodnych mydełek i olejków, które właśnie wlewam do miski. Ucieszona niesamowitym zapachem róż, fiołków i wanilii szybko ściągam krepujące ubrania, po czym wskakuję do wody. Od zawsze lubiłam się kąpać. To takie przyjemne doznanie. Człowiek uzyskuje chwilę spokoju, której towarzyszy intensywny zapach oraz uspakajające podrygiwania wody. Wszystkie złe odczucia, wątpliwości spływają do ciemnej otchłani, a Ty dryfujesz czysta duchowo, jak i fizycznie. Tak, to na pewno jedno z moich ulubionych czynności.
Po kilkudziesięciu minutach wychodzę z brudnej cieczy i suszę się małym, żałosnym ręcznikiem. Następnie na nogi wciągam krótkie, ciemne spodenki oraz wygodne, skórzane botki. Przez głowę wkładam krótką, jasną bluzeczkę bez rękawów, po czym przykrywam ją zieloną bluzą. Gotowa schodzę po drewnianej drabinie, lekko kołyszącej się na boki po przyjęciu na siebie mego ciężaru, po czym kieruję się w stronę plaży otaczającej wielki, turkusowy ocean. Po drodze rozglądam się, w poszukiwaniu sąsiadów, lecz nie wyczuwam niczyjej obecności. To dziwne, wręcz przerażające. Po raz pierwszy znajduję się wręcz w pustej dżungli, otoczoną melancholijną ciszą. Czyżby to możliwe ? Czy to pora ataku ? Ale dziadkowie na pewno poinformowali by mnie o niebezpieczeństwie i zabrali do skalnych skrypt. To wręcz niemożliwe.
Moje rozmyślanie zagłuszył głośny szelest, dobiegający z przerażająco bliskiej odległości. W jednej chwili strach ogarnął me ciało i dusząc swymi potwornymi mackami, nie pozwolił wykonać jakiegokolwiek ruchu. Złowrogie stwierdzenia powoli zagnieżdżały się w umyśle, a poszarpane myśli nie pozwoliły na koncentrację. Po kliku długich minutach szelest znów rozległ się w przestrzeni, tym razem bliżej oraz głośniej niż wcześniej. Pragnienie pokonało wszechogarniający strach i pozwoliło mi podejść, cichutko stąpając, przed krzaki. Zbliżając się do zarośli zauważyłam błysk niebiesko-szarych oczu, który pozwolił mi zrozumieć kto był moim przerażającym potworem.
piątek, 30 maja 2014
Pierwsza Próba
witam wszystkich. :) przepraszam, że tak długo nie wstawiam rozdziału, ale już od wczoraj nad nim pracuję. zwlekałam z pisaniem, gdyż musiałam nabyć wenę, coś co samo popchnie mnie do opisania uczuć, które poruszą może i Was. bynajmniej bardzo Was przepraszam. :/
chcąc Wam to zrekompensować pomyślałam '' A może by tak ukazać Wam początek mego pisania ? ''. nie wiem, czy jesteście tym zainteresowani, jednak coś w mym sercu kazało wstawić tu pierwszy cytat jaki napisałam w życiu. to on zapoczątkował pracę z mymi opowiadaniami. :) gdy, to napisałam miałam 12 lat i choć, wiele czasu od tamtego momentu nie minęło, myślę, że kiedyś umiałam poetycko i wzruszająco ukazać emocje. teraz zostałam tego pozbawiona. nie wiadomo ile razy bym tego szukała, nigdy mi się nie udaje.
ostatnio zastanawiałam się także nad jedną kwestią. niektórzy z Was są tu ze mną od samego początku, a nawet nie znają mego imienia. to takie ... bezduszne ? jesteście osobami, które mnie wspierają, a nie wiedzą o mnie nic. tak, więc mam na imię Oktawia. imię wspaniale ukazujące plątaninę różnorodnych charakterów, emocji i inności.
dziękuję Wam za to, że nadal przy mnie trwacie. dziękuję za czas jaki poświęcanie moim wypocinom. :) mam nadzieję, że Wy także zdradzicie mi swoje imiona. bez tego czuję się tak dziwnie. no cóż ... miłego czytania. :)
'' Dlaczego to życie nie może być łatwiejsze ?
Tak bardzo chciałbym wzbić się w powietrze
i uciec przed otaczającymi mnie problemami.
Gdyby to było możliwe zostawiłbym smutek za sobą
i rozpoczął nowe, szczęśliwe życie.
Niestety nie jest ono mi dane. ''
~ by Healy
chcąc Wam to zrekompensować pomyślałam '' A może by tak ukazać Wam początek mego pisania ? ''. nie wiem, czy jesteście tym zainteresowani, jednak coś w mym sercu kazało wstawić tu pierwszy cytat jaki napisałam w życiu. to on zapoczątkował pracę z mymi opowiadaniami. :) gdy, to napisałam miałam 12 lat i choć, wiele czasu od tamtego momentu nie minęło, myślę, że kiedyś umiałam poetycko i wzruszająco ukazać emocje. teraz zostałam tego pozbawiona. nie wiadomo ile razy bym tego szukała, nigdy mi się nie udaje.
ostatnio zastanawiałam się także nad jedną kwestią. niektórzy z Was są tu ze mną od samego początku, a nawet nie znają mego imienia. to takie ... bezduszne ? jesteście osobami, które mnie wspierają, a nie wiedzą o mnie nic. tak, więc mam na imię Oktawia. imię wspaniale ukazujące plątaninę różnorodnych charakterów, emocji i inności.
dziękuję Wam za to, że nadal przy mnie trwacie. dziękuję za czas jaki poświęcanie moim wypocinom. :) mam nadzieję, że Wy także zdradzicie mi swoje imiona. bez tego czuję się tak dziwnie. no cóż ... miłego czytania. :)
'' Dlaczego to życie nie może być łatwiejsze ?
Tak bardzo chciałbym wzbić się w powietrze
i uciec przed otaczającymi mnie problemami.
Gdyby to było możliwe zostawiłbym smutek za sobą
i rozpoczął nowe, szczęśliwe życie.
Niestety nie jest ono mi dane. ''
~ by Healy
poniedziałek, 26 maja 2014
The secret of the Gods - zwiastun
Huraaa ! Wreście jest. :) Na moją prośbę pewna wspaniała dziewczyna zgodziła się zrobić zwiastun do mego opowiadania, któremu ostatnio wymyśliłam nazwę, a brzmi ono : '' The Secret Of The Gods ''. W przetłumaczeniu na polski '' Tajemnice Bogów ''. Nazwa może się jeszcze zmienić choć wątpię. :) Bynajmniej piszcie w komentarzach, czy filmik Wam się podoba i odwiedzajcie bloga jego autorki. :) Miłego oglądania !
Pink-Saw-Zwiastuny
Subskrybuj:
Posty (Atom)