Rozdział 1 cz. 1

 Przepraszam, że nie zdążyłam złożyć Wam życzeń Wielkanocnych, jednak nie miałam jak. Ten cały remont coraz bardziej mnie wykańcza. No cóż, niestety teraz tego nie zrobię, bo święta już się skończyły. No trudno poczekamy do następnego roku. :) Tym razem wstawiam tu krótszy kawałek opowiadania, gdyż nie wiedziałam za bardzo jak je podzielić i myślę, że może taka krótsza część Was teraz zaintryguje. Oczywiście reszta będzie dłuższa, ale najpierw trzeba się '' rozkręcić ''. Mam nadzieję, że nikogo tu nie zawiodę. Miłego czytania ! :)

Dawno temu żyła sobie dziewczynka. Była wspaniałym dzieckiem. Swą energią i szczęściem zarażała wszystkich w zasięgu rozsiewanego przez siebie czaru, lecz nie potrafiła odnaleźć swego miejsca na ziemi. Błądziła po całym świecie odwiedzając różne domostwa, poznając wiele rodzin o coraz to innej kulturze. W każdym miejscu, z którego odchodziła pozostawiała cząstkę siebie, lecz nigdy nie zagrzała tam na dłużej. Któregoś dnia udało mi się ją zobaczyć.
Stała przed wielkim, gęstym lasem. Nie potrafię wytłumaczyć dlaczego, ale ten widok mnie przeraził. Może tego przyczyną był dziwny, duży kontrast pomiędzy nią, a ciemnym gąszczem. Wyglądało to jakby miała zostać przez niego pożarta, wchłonięta, więc pobiegłam, aby ją ostrzec. Jednak gdy znalazłam się tuż koło dziecka, zaczęło ono uciekać, zapuszczając się w to przerażające miejsce. Nie potrafię zostawić ją samą. Ruszam za dzieckiem. Pędzę ile sił w nogach, kierowana nadzieją i już doganiam dziewczynkę, gdy ta przyśpiesza. Jeszcze nigdy nie widziałam tak szybko biegnącego dziecka, lecz to mnie nie zniechęca. Znów ruszam śladami dziewczynki. Z powrotem mam ją obok siebie, gdy wcześniejsza sytuacja się powtarza. I tak dzieje się za każdym razem.
Nigdy jej nie dogonię, nie ocalę. Choć bym niewiadomo jak i ile razy próbowała zawsze przegrywam. Nie mam pojęcia co robić. Jestem całkiem zagubiona. Panika zbija mnie z nóg. Rozkojarzona zaczynam wrzeszczeć, wołać o pomoc. Im dłużej to robię, tym bardziej przekonuję się, że ciemne lasy nie są miejscami, do których chętnie wybierają się ludzie. Tracąc nadzieję słyszę szelest. Coś, a może ktoś poruszył się w krzakach. Nagle wyskakuje z nich dziewczynka. Podchodzi do mnie, leciutko stąpając po ziemi. Chyba przybyła mi pomóc, chociaż instynkt podpowiada mi co innego. I jednak ma on rację. Dziecko zachowuje się jak zwierze, rzucając się na mnie. Wpadam w panikę. Nie wiedząc co robić zaczynam się bronić. Uderzam na ślepo, aby tylko trafić w postać. Jednak dziewczynka zwinnie mnie unieruchamia. Ogromny ból rozchodzi się po całym ciele. Nie mogę złapać oddechu, gdy ta zaczyna opatulać mnie swymi rączkami. Dopiero po jakimś czasie orientuję się, że próbuje mnie udusić. Wyrywając się z jej szponów przygotowuję się na swój koniec, aż nagle ...  się budzę.